Jakie to piękne. Stoi sobie człowiek na świeżym powietrzu i nie musi szukać schronienia przed pizgawicą i wiatrem.

Pan sałata uprzejmie pomaga mi w bagażnikowej odmianie Tetris. Uśmiecha się ciepło, mówi “proszę” i “dziękuję”. Uczulony jestem na taksówkarzy, a ten jakby na wiosnę mówić się nauczył, bo z reguły ci smutni panowie tylko pomrukiwać potrafią. Nie zamęcza mnie rozmową, kontakt ogranicza do uprzejmego minimum, za co w myślach dziękuję.

Przed peronem przepakowuję walizkę, po skórze liże mnie ciepły wiatr. Oczy zezują na dziewczyny, które po raz pierwszy od ponad pół roku zrzuciły ciężkie płaszcze – wreszcie hipnotyzują nogi i wyćwiczone tyłki w leginsach. Chodzą sobie z gracją antylopy, takie beztroskie, uśmiechnięte i seksowne. Aż chce się oddychać.

Uśmiechnięty wsiadam w pociąg, widzę że będę siedział z dziewczyną, na oko właśnie doświadcza 18 wiosny. Niebrzydka, trochę nerd, bo okulary i alter ciuchy z jakiegoś vege szopu. Rzucam walizki na górę. Biedna chce mi zrobić miejsce, ale podsuwając się uderza łokciem w podłokietnik.

Pisk rozlega się na cały wagon.

– Oj, chyba uderzyłaś w to miejsce w łokciu, musi boleć jak cholera – rzucam ot tak z troską, odzywa się we mnie empatia.

Niewieście jakby się wysypał system operacyjny, bo zastyga, przymyka na moment oczy. Myślę: aż tak ją boli?

– Nie przypominam sobie, żebyśmy byli na “ty” – cedzi przez zęby, nienagannie układając usta w zmanierowany wyrzut jadu. Jednocześnie otwiera oczy, ale na mnie nie patrzy. Nie zaszczyciła mnie spojrzeniem ani razu, odkąd wszedłem do wagonu.

Przyszła upragniona wiosna. 20 stopni, świeci słońce i śpiewają ptaszki. Chce się żyć.

Dla idiotów i kosmitów jak ratunku nie było, tak nie ma.

Artykuł Wiosna w kraju kwitnącej cebuli pochodzi z serwisu VINCENT: DOŚWIADCZANIE ŻYCIA I TWORZENIE WSPOMNIEŃ.

Po raz pierwszy od dawna nie musiałem się zmuszać do tego, by wstać. Wyskoczyłem z łóżka, przygotowałem sobie kawę i wyszedłem na balkon. Totalna abstrakcja. Marzniesz przez parę miesięcy, zupełnie już zapominając o tym, jak przyjemne może być zwykłe ciepełko rozgrzewające Twoją skórę. Aż przeszywają Cię ciarki.

Powietrze pachnie inaczej. Ziemią, trawą, liśćmi, które leżały pod śniegiem od jesieni*. W takich chwilach nie ma już żadnych wątpliwości – ludzie są na baterie słoneczne. Chce się żyć, wyjść z domu, biegać, skakać, rozmawiać z ludźmi. W szczególności jednak chce się poznawać kobiety celem bzykania się jak pierdolnięte króliki na ecstasy. Wiosna zapowiada coraz skąpiej ubrane dziewczęta. Piwo w plenerze i wypady za miasto. Rowery, podróże, przygody.

Początek wiosny jest cudowny, ale jeszcze lepszy jest jej środek, gdy zaczynają kwitnąć kwiaty, a drzewa wypuszczają świeże, soczyste liście. Spacerowaliście kiedyś kwiecistą alejką w towarzystwie Mary Jane? Wdychając oszołamiające zapachy, chłonąc kolory i czując przyjemny, ciepły wiatr?

Wiosną życie wydaje się prostsze. Cele zdają się być już tak blisko. Praca na swoje marzenia jest się lekka i przyjemna. Rzeczy do tej pory skomplikowane, widziane wiosennym, rozmarzonym wzrokiem jawią się jako banalne.

Cudownie jest żyć przez cały rok, ale nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że wiosną i latem żyje się po prostu lepiej, pełniej. Nie trzeba pić hektolitrów kawy i wpychać baterii Duracell w dupę, by mieć energię do codziennych zadań. Zadań, od wykonywania których zimą i jesienią momentami idzie się porzygać.

Życzę Wam tej wiosny dużo słońca, uśmiechu i seksu. Wyjdźcie wreszcie z domu. Czas ruszyć dupska, bo sen zimowy właśnie dobiegł końca.

* Równie intensywnie pachnie psie gówno, doskonale hibernowane przez zimę, teraz odtajałe. Opis nie pasował do romantycznego, kwiecistego zachwytu Wiosną, więc został usunięty, by nie psuć estetycznych doznań płynących z lektury niniejszego wpisu.

Artykuł Wiosna pochodzi z serwisu VINCENT: DOŚWIADCZANIE ŻYCIA I TWORZENIE WSPOMNIEŃ.