Prawda to, czy fałsz? Zależy.

Zależy, bo posiadanie pasji rzeczywiście czasem pomaga – ale stoją za tym inne mechanizmy, niż te lansowane przez popkulturę.

Wbrew obiegowej opinii, w pasji nie chodzi o to, by po prostu jakąś posiadać. Znam wiele osób, które próbują swoje niecodzienne zainteresowania wykorzystać do tego, by zabłysnąć przed kobietami. Tylko, że dziwnym trafem to nie działa. Goście zapisują się na sztuki walki, skoki spadochronowe, czy zaczynają grać w zespole. Później dziwią się, że mimo wszystko laski nie ustawiają się do nich w kolejkę. Problem w tym taki, że z podobnym nastawieniem jesteś jak menel, który przychodzi wyżebrać 2zł. Mam pasję = daj mi walidację, doceń jaki jestem fajny, no przyznaj, że zaplusowałem.

Na samym początku zaznaczmy podstawową rzecz: jeśli nie jesteś interesującą, skalibrowaną społecznie osobą, zabranie się za jakąś pasję, byle odhaczyć na liście “posiadanie zainteresowania – checked” zbyt wiele nie zmieni. Problemy, które posiadasz i kompleksy, z którymi walczysz wciąż są główną przyczyną, dla której nie wychodzi Ci w relacjach. Znam osoby, które absolutnie nie posiadają żadnych zainteresowań, a mimo to mają seks i szczęśliwe związki. Uważam natomiast, że zainteresowania stanowią niesamowicie ważną wartość dodaną.

Pasje są ważne dlatego, że wybudzają nas z marazmu i nie pozwalają ugrzęznąć w codzienności. To defibrylator przywracający nas do tego, co tu i teraz. To silne emocje, które stanowią przeciwwagę dla logicznej i poukładanej rzeczywistości. To szczęście niezależne od innych osób. Spełnienie wewnętrzne i więcej energii każdego dnia. Aura, którą promieniujesz przy innych. Właśnie TO jest atrakcyjne. Nie fakt, że posiadasz jakieś zainteresowanie, ale sposób, w jaki wzbogaca Cię ono jako osobę. 

Pasja, to coś co kochasz robić. Nie coś, za co się zabierasz, bo jest modne, bo wypada, bo podobno robi wrażenie. Możesz powiedzieć kobiecie, że lubisz jeździć motorem z nadzieją, że dostaniesz za to punkty. Z drugiej strony, jeśli rzeczywiście kochasz pruć szosą i zaczniesz z emocjami opowiadać jej, dlaczego – wciągniesz ją w swój świat. Nie będziesz próbował czegoś ukraść, zamiast tego podzielisz się z nią częścią ognia, którym płoniesz.

Robić w życiu to, co kochasz, to jak podpiąć się do nieskończonego źródła energii, z którego możesz nieustannie czerpać – i to ponad limit dostępny dla osób, które w niczym się nie realizują. I to ta energia sprawia, że ludzie lgną do Ciebie, jak ćmy do światła.

Czasem spotykam dziewczyny, które tańczą. Ta informacja jest dla mnie neutralno-pozytywna. No okej, tańczy, robi coś poza scrollowaniem fejsa, fajnie. Wszystko zmienia się w momencie, w którym widzę, jak bardzo ten taniec jest dla niej ważny. Jak zaczyna mi opowiadać o nim z zaangażowaniem, kiedy widzę, że to dla niej coś więcej, niż 3 zajęcia w tygodniu do odbębnienia. Pokazuje mi to, że dziewczyna ma głębię. Że nie jest tylko dwuwymiarową, przeciętną laską, która na przykład zapieprza na siłkę tylko po to, by nie wstydzić się przed koleżankami, a tak na serio nienawidzi ćwiczyć. Chodzi o ten błysk w oku i poświęcenie się czemuś. Tworzy to wrażenie, że dziewczyna jest samowystarczalna, posiada cel w życiu –  a to jest bardzo atrakcyjne.

Będąc osobą, która rzeczywiście realizuje się i czerpie niesamowitą przyjemność ze swojego zainteresowania wyróżniasz się na tle chodzących czarnych dziur, które potrzebują drugiego człowieka do tego, by poczuć szczęście, spełnienie i satysfakcję. Co więcej, ludzie pozbawieni tej formy ekspresji dużo częściej bywają w relacjach z innymi toksyczni i zaborczy. W końcu partner staje się dla nich całym światem, a wolny czas trzeba jakoś zagospodarować. Najgorsza sytuacja powstaje wtedy, gdy jedna osoba w związku pasję posiada, a druga nie. Ta druga często (nie mówię, że zawsze) nie ma punktów odniesienia potrzebnych do tego, by zrozumieć, dlaczego czasem trening, czy pisanie w skupieniu będzie ważniejsze od wspólnego seansu The Walking Dead (swoją drogą, nowe odcinki całkiem, całkiem).

Zainteresowanie, w którym się realizujesz i z którego czerpiesz siły witalne to Twój skarb. I właśnie dlatego warto pasję posiadać. Nie dla innych ludzi, nie dla poklasku. Dla poczucia celu, konkretnych priorytetów i staniu się osobą, która ma misję. Dla przyjemności i całkowitego oderwania od energii innych ludzi. Wtedy nie potrzebujesz jej do tego, by funkcjonować, bo generujesz jej wystarczająco dużo, by jeszcze się nią dzielić – przestajesz więc być wampirem energetycznym.

Niestety, większość osób nigdy nie znajdzie swojej niszy. Ja z pisaniem miałem szczęście, bo czytałem bardzo dużo książek, a do tego dysponowałem nieźle rozwiniętą wyobraźnią, która szukała formy ekspresji. Zacząłem więc nałogowo tworzyć opowiadania, szkice książek, scenariusze do filmów. Skończyło się na książce i blogu. Moim zdaniem największym przywilejem w życiu jest nie tylko pasję posiadać, ale móc zamienić ją w źródło dochodu. Kiedy każda czynność wykonana w kierunku zarobku jest jednocześnie zajęciem, do którego siadasz z uśmiechem. W tym kontekście czuję się, jakbym wygrał w totka.

I prawdę mówiąc, nie smuci mnie, że ludzie nie odkrywają swoich pasji. Przygniata mnie natomiast fakt, że gruba większość z nich nawet jej nie szuka.

Wiesz co jest największą tragedią tego świata? Ludzie, którzy nigdy nie odkryli, co naprawdę chcą robić i do czego mają zdolności. Synowie, którzy zostają kowalami, bo ich ojcowie byli kowalami. Ludzie, którzy mogliby fantastycznie grać na flecie, ale starzeją się i umierają, nie widząc żadnego instrumentu muzycznego, więc zostają oraczami. Ludzie obdarzeni talentem, którego nigdy nie poznają. A może nawet nie rodzą się w czasie, w którym mogliby go odkryć.

– Terry Pratchett

ZMIANY NA BLOGU!

Od dziś żegnamy okropnego, topornego, znienawidzonego Disqusa. Jeśli jesteście zalogowani na fejsie, to już w tej chwili możecie bezwysiłkowo zostawić mi komentarz pod wpisem. Bez żadnych kont i logowania. Czekałem na tę zmianę i wiem, że Wy też – te wszystkie maile i prywatne wiadomości sprawiły, że system komentarzy już od jakiegoś czasu widniał na mojej liście do odstrzału.

Na starych wpisach zostaje Disqus, ale wszystkie nowe będą już miały zaimplementowane komentarze fejsbukowe. Jeśli cieszysz się z tej nowiny tak, jak ja, koniecznie zostaw testowy komentarz:)

Artykuł Dlaczego każdy powinien mieć PASJĘ pochodzi z serwisu VINCENT: DOŚWIADCZANIE ŻYCIA I TWORZENIE WSPOMNIEŃ.

Zbyt mało uwagi poświęciłem filmom objaśniającym odpowiednią technikę. Przewinąłem na szybko blok tekstu opisujący, w jaki sposób się nie skaleczyć i obciążyć właściwe mięśnie. Wdrażając nowy trening, nie wgryzłem się w niego odpowiednio. Za mało czasu miałem, rozumiecie. Nie znalazłem pięciu minut na to, by zabezpieczyć swoje zdrowie i upewnić się, że wiem jak poprawnie wykonać ćwiczenie. Teraz za każdym razem, gdy mocniej ruszę ręką kłuje mnie i ma mnie kłuć, bo sobie na to zasłużyłem. Niech boli, bo ból przypomina o błędzie w moim nastawieniu. Oparzyłem się zbaczając z właściwej drogi, idąc na łatwiznę. Dzięki temu mogę skorygować kurs.

Tylko wiecie, co jest przerażające? Gdy zbaczanie z drogi nie boli, nie kłuje i nie parzy.

Gdy bez żadnych znaków ostrzegawczych lecimy na pysk i grzęźniemy w gęstym bagnie, nawet tego nie widząc. To dzieje się wtedy, gdy odpuszczamy priorytety lub w ogóle ich nie mamy. Brak założeń i bicza nad głową. Niektórzy ludzie już nigdy nie wracają do pionu, bagno zamyka się nad ich głowami pochłaniając na zawsze. Później widzisz ich pusty wzrok na ulicy. Oddajesz im swoją energię w rozmowie (bo nigdy Ci jej nie zwracają). Równie dobrze mogliby być drzewem, czy krzakiem przy drodze – żadna różnica.

Czasem siadam sobie na ławce w parku lub galerii i po prostu skanuję ludzi, którzy przechodzą obok (gorąco polecam). W większości przypadków wyglądają, jakby lunatykowali, byli nieobecni, całkowicie odcięci od rzeczywistości, w której dryfują. Nie są “żywi”. Potrafię nawet się z nimi zidentyfikować. Kilka lat temu niczym się od nich nie różniłem. Moje życie było wypadkową przypadkowych zdarzeń lub narzuconej przez otoczenie presji. Przypominało to oglądanie siebie w telewizji, bez ingerencji w przebieg fabuły. Wtedy wyglądałem identycznie. Wiecznie siedziałem w swojej głowie, nigdy nie było mnie tu i teraz. Czasem nie pamiętałem nawet, w jaki sposób wróciłem ze uczelni, czy z pracy do domu. Przypomnienie sobie, co robiłem w tygodniu również było trudne, bo mój wykres emocjonalny był ciągle stały, brakowało w nim “peaków”, które jakoś by się wybijały i dawały zapamiętać. Takie kompletne odłączenie – jeśli pozwalamy codzienności po prostu mijać, biernie obserwując co się dzieje, to w końcu nudzimy się własnym życiem. Odpływamy głęboko w myśli, halucynacje, które nie mają pokrycia w rzeczywistości. Nie działając, nie wpływając na otoczenie zamykamy się w domysłach, utartych stereotypach i koszmarnie dziwnych schematach myślowych. Im dłużej nie jesteśmy “żywi”, tym dziwniejsze schematy.

To przejęcie sterów nas wybudza. Przeniesienie odpowiedzialności za swoje życie na własne ramiona. Jeb! Otwierasz oczy, jesteś. Klepsydra rozbita, a piasek spada w otchłań. I chcesz działać, póki możesz. Porzucić bierność i stać się egzekutorem. Dopiero, gdy podejmujemy działanie i wracamy na odpowiednie tory zauważamy, jak mało jest czasu i ile czasu już przepadło na zawsze. Gdy nie jesteśmy aktywni, lunatykujemy z jednego dnia na drugi, wydaje się nam, że mamy TYYYLE czasu, więc po co się gdziekolwiek i z czymkolwiek spieszyć? Kiedyś zrobię, jeszcze ogarnę, luzik. Bagno. Mózg obniża obroty, ciało przestaje produkować energię, bo i tak z niej nie korzystamy. I zaczyna się dryfowanie, senność, marazm, depresja. Problemy typu:

Nie wyjdę pobiegać, nie chce mi się.

Nie pójdę na siłownię, zmęczony jestem.

Nie ogarnę dziś tego projektu, nie mam energii.

Okej, ale jakim cudem może Ci się chcieć i skąd masz wziąć energię, skoro nie wykonujesz działań, które zmobilizują Twój system do jej produkcji? To droga, która prowadzi prosto w bylejakość, przeciętność. Nie chce mi się pracować, jeśli nie pracuję, ćwiczyć, jeśli nie ćwiczę i starać się, gdy przez długi czas się nie staram. Warto zdać sobie sprawę z tej zasady i zrobić z niej użytek.

Kontuzja minie. Przyłożę się i zmniejszę ciężar, by wpierw opanować technikę. Dzięki temu mam pewność, że wyeliminuję problem, wrócę na właściwą ścieżkę. Jeśli chodzi o trudne do wykrycia “kontuzje życiowe”, które przez dłuższy czas nie bolą – zauważam je dzięki organizacji pracy, czasu i spisywaniu założeń na każdy miesiąc. Podejmowaniu nowych wyzwań, które pompują mnie adrenaliną i nieznanymi bodźcami – sprawiają, że jestem “żywy”, obecny.

Wszystkie te “kontuzje życiowe” wykrywam i usuwam na bieżąco, bo wiem że jeśli choć na chwilę odpuszczę, zawalę jedną małą i niewinną rzecz – posypie się całe domino. Zacznę powoli tonąć w bagnie i tracić kontrolę.

Wszyscy mamy wbudowany w organizm Power Saving Mode. Pozostaje pytanie: pozwalasz mu zamienić Cię w warzywo, czy decydujesz się z nim walczyć?

Artykuł Czy jesteście żywi? pochodzi z serwisu VINCENT: DOŚWIADCZANIE ŻYCIA I TWORZENIE WSPOMNIEŃ.